In 1970 vertrok Jan den Rooijen naar MVV in Maastricht. MVV speelde nog een wedstrijd tegen S.S.C. in Sprang-Capelle en won met 1-5.
Het eerste elftal moest in 1970 aantreden tegen clubs uit het oosten van het land. Een vierde plaats was het gevolg. Steeds weer was er hoop dat de zo fel begeerde eerste klas zou worden bereikt.
In 1971-1972 moest het dan gaan gebeuren. In een nek-aan-nek race met Arnemuiden dacht iedereen dan één van deze clubs kampioen zou worden. De Zwervers uit Kinderdijk troefde de rivalen echter af en werd kampioen.
Het seizoen 1972-1973 stond in het teken van extra degradatie. Na een middelmatige start belandde S.S.C. in de onderste regionen. Van de vier tweede klas afdelingen degradeerden de twee onderste clubs direct, terwijl van één van de clubs die op de derde plaats van onderen eindigden er één een stapje terug moest. S.S.C. was hierbij. Allereerst moest men voor een beslissingswedstrijd tegen ZCFC aantreden. Het werd een 2-0 nederlaag op het veld van DOSC in Den Dolder. Daarna was de laatste kans op lijfsbehoud tegen Oranje Nassau uit Groningen. Nunspeet werd de plaats van handeling. Diep in de tweede helft was de stand 1-1. Totdat de scheidsrechter een vreselijke black-out kreeg en Oranje Nassau een strafschop presenteerde. De Groningers namen dat buitenkansje dankbaar aan en wonnen met 2-1. Een schot van Marry van der Schans tegen de paal mocht niet meer baten.
Het seizoen 1973-1974 bracht S.S.C., door de degradatie in het seizoen daarvoor, door in de derde klas en eindigde op een gedeelde derde plaats met Smerdiek. WHS werd dat seizoen de kampioen. S.S.C. bleek in staat het verloren gegane terrein spoedig te herwinnen.
In het seizoen 1974-1975 werd S.S.C. kampioen in Hoek met een voorsprong van 11 punten (!)
Maar... in 1976 degradeerden we weer naar de derde klas. Van de topclub van weleer uit het zaterdagvoetbal werd S.S.C. een ploeg die te klein bleek voor de tweede klas, maar te groot voor de derde. In 1978 promoveerden we weer naar de tweede klas.
