Het mooiste Duitse woord in het voetbal: Schwalbe. Vrij vertaald in het Nederlands een Fopduik. Maar het woord Fopduik heeft toch veel minder passie en beleving in zich. De Schwalbe: aan de ene kant schandalig dat het gedaan wordt maar ook een kunst als hij goed wordt uitgevoerd. Arjen Robben wordt vaak als Schwalbekoning gezien, met name ook door het WK 2014.
Het was de achtste finale tegen Mexico, Oranje staat met 1-0 achter. In de 88e minuut maakt Wesley Sneijder met een geweldige uithaal gelijk. En toen, ver in blessuretijd een Mexicaans been en Arjen Robben in de buurt: Penalty. Klaas-Jan Huntelaar schiet de 2-1 binnen, maar iedereen had het over Arjen Robben: Schwalbe of niet? Zijn naam was in ieder geval bevestigd, met name in Mexico: de Schwalbekoning. Dit liep zo hoog op, dat een Mexicaanse voetbalsupporter tot jaren na deze dag, elke dag weer Twitterde: ‘no era penal’. Dag in, dag uit. ‘no era penal’. Pure emotie.
Kijk tegenwoordig een willekeurige voetbalwedstrijd op tv en de jeugd krijgt vaak een verkeerd voorbeeld. Als die bekende voetballer, hun persoonlijke held, in een duel licht geraakt wordt gaat hij vaak neer alsof hij zijn beide benen breekt. En op de grond nog minimaal een keer of 4 doorrollen, nog beter uitgevoerd dan een van de befaamde showduiken van Patrick Brok in zijn ‘beste jaren’ als keeper van onze club. De jeugd ziet dit en ervaart dit als normaal. Sterker nog, sommige oefenen er zelfs op: hoe voer ik de perfecte Schwalbe uit? En dan hebben we het nog niet gehad over de handschoentjes als het kouder wordt, daken van stadions die dicht kunnen of de dekentjes voor de wisselspelers. Wat nou mannensport?
Op TV gaat voetbal veel om geld, is voetbal niet alleen een sport maar ook zakelijk. Er zijn zeker nog spelers met een oprecht clubgevoel maar bij velen is dit ver te zoeken. Zit de emotie hier wel bij de spelers, of meer bij de supporters? Aan de andere kant: het is natuurlijk ook een miljarden business waar uiteindelijk alleen de overwinning telt. Dit is anders in het amateurvoetbal. Tuurlijk, hier gaat iedereen ook voor de winst en is er volop strijd, maar draait het ook om saamhorigheid, teamgevoel, betrokkenheid. Ons eigen Geel-Zwarte clubje met hand en tand verdedigen. Fair, maar met strijd want voetbal is emotie!
Dat het bij het internationale voetbal ook anders kan, zagen we afgelopen maandag na de wedstrijd Duitsland-Oranje in de UEFA Nations League. De Roemeense scheidsrechter Ovidiu Hategan hoorde in de rust dat zijn moeder was overleden. Ondanks alle emoties, heeft hij de wedstrijd toch uitgefloten. Respect! Na de wedstrijd braken bij hem de emoties zichtbaar los. Onze aanvoerder Virgil van Dijk zag dit en sloeg een arm om hem heen. Virgil van Dijk is met zijn 1.93 een kop groter, een boom van een kerel, het kwam heel indrukwekkend over. Voetbal is emotie zegt men vaak. Maar nu telde het voetbal even niet, wel de emotie.
Het wordt weer kouder in Nederland. De velden zijn ‘s ochtends voor het eerst weer wit geweest. Als onze senioren ’s middags het veld op komen, is het zonnetje weer doorgekomen en loopt de thermometer al weer lekker op. Maar ’s ochtends is dit wel anders. Afgelopen zaterdag reed ik ‘s morgens vroeg langs onze club. De temperatuurmeter van mijn auto gaf 1,5 graad aan, krabben was nog net niet nodig. Maar toch waren ze er: in te ruime winterjassen en dicht tegen papa of mama aangekropen. Want kou of geen kou, die wedstrijd gaat door om 08:30! En dan zullen ze er staan met hun teamgenootjes, trots in het Geel-Zwarte tenue. Deze voetballertjes in de ochtendkou, de allerjongste meiden en jongens van onze club, dat zijn voor mij de echte helden.
Met Geel-Zwarte groet,
Een echte SSC-er
